Nga Fritz RADOVANI
SHQIPNIA – NJË COPË TOKË E VOGEL ME BURRA TË MËDHAJ E TRIMA !
E një nder Ata Burra të vertetë ishte edhe Piktori ynë i njohun, Prof. Sadik KACELI.
E njoha ma afer kur unë në vitin 1960 vazhdova Liceun Artistik me korespondencë…
Jo vetem Mësues dhe edukator, po një prind i vertetë per ata që e kanë njoh. Ai ishte nder Shqiptarët ma të daltuem dhe të formuem nga kultura Perëndimore, që Parisi e kishte veshë perjetsisht me fildishin e artit të bukur të pikturës së vet shekullore...
Nuk dij ndonjë rasë në jeten time që tue bisedue me Prof. Kacelin, të kemi mbajtë doren në xhep ose, të kemi harrue se jam me dijetarin e vertetë t’ Arteve figurative. Kishte një dhimbje të madhe në Shpirtin e Tij kur fillonte me bisedue per Shkodren, e kryesisht per piktorët e saj të pavdekshem Kol Idromeno, Simon Rrota, Ndoc Martini e Zef Kolombi.
Nder bisedat e Prof. Kacelit gjithnjë dominonte saktësia e mendimit gja që, tregonte përgatitjen e Tij kulturore dhe formimin e Tij Shpirtnuer të një Atdhetari të saktë.
Lexova nga Prof. Oltsen Gripshi një material mjaft të plotë per Prof. Kacelin, ku nder tjera shpjegon: “Dëshmi e këtij interesi për lëvrimin e peizazhit, artisti e shfaq në pikturimin e një serie të konsiderueshme peizazhesh me teknikën e bojërave të vajit nga Parisi dhe Franca, si: “Notre Dame”, “Collioure”, “Catedral de Chartres”, duke vijuar në vitet pas rikthimit nga Parisi në Shqipëri me përjetësimin e shumë këndeve, fushë pamjeve, atmosferave dhe freskive nga peizazhi shqiptar që aq shumë e dashuroi.”
“Notre Dame e Parisit” ishte “ndoshta” një vegim i perjetshem per Prof. Kacelin, që i dukej e zhdukej nder të gjitha veprat e Tij të mëdha artistike, tue mos perjashtue kurrë Atdhetarizmin e theksuem në Shpirtin e formuem, të cilin e kujtonte me dhimbje dhe therje në zemer, kur para 40 e sa vitesh... Prof. Kaceli, mjaft i moshuem kishte shkue gjoja me pa hidrocentralin e Vaut të Dejës, dhe me atë rast i ishte ngjitë kodres së Asaj Kishës së Shen Mërisë Shqiptare, ku ishte kunorzue Kastrioti... E rrafshueme pertokë nga ateistë antishqiptarë, a aty kishte puthë gurtë ku ka shkelë Gjergji me Doniken...
Ju mbushen sytë me lot Profesorit, kur më foli per copat e afreskut të shkrryem në baltë!
