Nga Qemal SAKAJEVA/
Djali e pati sjellë nënën e vet 85-vjeçare në kryeqytet. Ajo jetonte në fshatin e Babunjës së Myzeqesë në Lushnjë. Tek çapitej ngadalë trotuarit në rrugët e ish-bllokut, nëpër të cilët shkelte për herë të parë në jetën e vet, mbeti e habitur kur përballë pa vajza e djem, por sidomos vajza të rritura, me pantallona të shqyera në gjunjë, nga pas vitheve, nëpër kofshë e kërcinj.
“Tirana qënka bërë për gjynah. Plot çupa e çuna paskan ikur nga fiqiri. Gjilpëra ka plot. Penj sa të duash. Çupa duarthara, dalin udhëve për turp”, i tha të birit. Ai u mundua t’i shpejgonte që “ kështu është moda tani”, nënë.
Pikërisht asaj vere, miku i përbashkët Gjovalin Gjeloshi kishte ftuar disa miq për drekë në shtëpinë e vet, në Zadrimë të Lezhës: Prof. Hamit Boriçi, i njohur në fushën e gazetarisë; Prof. Ahmet Osja, me shumë emër në fushën e bujqësisë; ndërsa klerikun Patër Pashko Gojçaj e takoja për herë të parë aty. Ai ishte lindur në fshatin Skorraq të Hotit në Mal të Zi. Mësimet e para i pati marrë afër vendlindjes, në fshatin Arrëz, gjimnazin e kreu në Split dhe noviciatin në Zarë, ndërsa studimet teologjike në Split të Kroacisë dhe Fulda të Gjermanisë. Patër Pashko shërbente Vikar gjeneral i Arkipeshkvisë së Tivarit, drejtor i Caritas dhe qe themelues e kryeredaktor i revistës Zani i Shna Ndout. Ai është një klerik tipik që ndiqte gjurmët e françeskanëve të njohur. Patër Gojçaj kishte disa botime, dhe ndër to më dhuroi edhe librin me poezi Takimi i kohëve, i botuar me rastin e 800-vjetorit të jubileut françeskan. Në faqen 29 të vëllimit ndesha malësorin Pater Gojçaj, i shkolluar fort mirë, që me vargje poetike kishte ballafaquar kohët prej të cilave plaka myzeqare pati mbetur e shastisur tek çapitej me të birin udhëve të Tiranës. Ajo është një përpjekje për përgjigje e njeriut të ditur, por mbetej përsëri pyetja.
“N’ pantallona t’shkyeme
Atëherë kur nuk kishim,/i bajtëm pantallonat e shkyeme,/ e nuk ishim në modë./ Sot që kemi,/ i bajmë pantallonat e pashkyeme,/ e prapë nuk jemi në modë./ Sot bahen të shkyeme./
O tempora, o mores!
O nuk shkyhen vetëm teshat,/ por shkyhen edhe kohnat./ E me çka t’i harnojmë ato?/ Si për çudi, xhubleta e çakshirtë,/ Nuk shkyheshin kurrë!/ Sot që nuk bahen,/ Ato i shkyen koha./ Kush e din /si do të bahen pantallonat nesër,/që të ecim me kohën?!”
Edhe plaka e moçme, edhe kleriku i ndriçuar me dije mbeten të habitur përpara shfaqjes, bënë të njëjtën pyetje për të nesërmen pa pritur përgjigje. Se e nesërmja rri fshehtë, askush nuk mund ta dijë.
