Poezi nga Paul Verlaine
Te parku i vjetër i ngrirë, i qetë
Posi dy hije kaluan dy vetë
Me sy të shuar me buzët vrare
Mezi dëgjohen si me të qarë
Te parku i vjetër i ngrirë, i qetë
Dy hije kujtojnë të shkuarën jetë
– Të kujtohet malli që na pushtoi?
– Përse don’, vallë, që ta kujtoj?
– Për emrin tim zemra të rreh, sikur më do?
Tim shpirt në ëndërr gjithmon’ e sheh? – Jo
– Oh! Të lumturat ditë, s’kanë të treguar
Buzë më buzë, të përqafuar! – Zjarr i shuar.
– Sa blu ish qielli, shpresa pa kufi!
– Shpresa mërgoi tek qielli i zi
Kështu ecnin mbi tërshërën e kreshpuar
Dhe fjalët vetëm nata i pat’ dëgjuar
