Eden Babani, Bruksel
Ike para kohe Shpresë. Nuk arrite t’i shuaje deri në fund qirinjtë e ndezur me Arianin tridhjetë e kusur vite përpara. Nuk arritët të shijonit së bashku lëngun e jetës deri në pikën e fundit.
Nuk arrite t’i shihje vajzat nuse me kurorë. As Besianën që ende fëmijë e zvarritët për dore deri në Rumani, duke u ikur nga sytë këmbët pasojave të diktuarës së mallkuar komuniste, fill pas shembjes së saj. As Mirvjenën, që ende kërthi e mbajtët në qafë maleve të lartë, duke kaluar Alpet tona dhe ato të Ballkanit majë më majë, duke kapërcyer lumenjtë e Europës urë pas ure, duke iu përvjedhur kufijve të saj vend pas vendi, sa në këmbë, aq edhe me mjete të rastit, nga Shqipëria, në Rumani, dhe që atje, në Bruksel.
Nuk arrite ta Shihje as Lorenzon me diplomë universitare. Lorenzo bukuroshin, studentin e shkëlqyer, lindur këtu dhe rritur me sakrificat e emigracionit. Lorenzon, birin e vetëm që e doje e të donte aq shumë.
Ju ke lënë atyre një gropë të llahtarshme në vatrën familjare, një gropë që s’do të mbushet e s’do të ngrohet kurrë, sado zjarr të digjet atje dhe sado jetë të gjatë të gëzojnë.
Po na le edhe neve, miqve të tu, një zbrazësi të madhe. Me kë do të çapitet Bardha paskëtaj në Rue de Brabant, “rruga e turqve” siç i thoshit ju të dyja? Do të mungojë numri yt në telefonin e saj. Do t’i mungojë ai numër i pazëvendësueshëm, ku shpaloseshin pa drojë hallet tona të përbashkëta në dhe të huaj, ku qeshnim me shakatë e tua të kripura mbrëmjeve të gjata të viseve veriore, ku na kanë hedhur valët e jetës.
Lajmin e zi, na e dha Ariani. Na e dha me lot në sy përmes WhatsApp-it të vet. “Shpresa sapo ndërroi jetë”.
Mos!...
E kam ndër sy si tashti fytyrën e vrarë të mikut tim të mirë dhe bashkëshortit tënd të dashur. I dridheshin buzë e mjekër dhe i mekej zëri teksa belbëzonte ato tre-katër fjalë të rënda plumb. “Shpresa na la.”
Diku, në ndonjë cep të dhomës, dikush lebetitej. Ndoshta Besiana. Ndoshta Mirvjena. Ndoshta Lorenzo, sado që tashmë i burrëruar. Pse jo të tre bashkë?! A ka dhimbje më të madhe sesa përjetosh vuajtjet e nënës dhe pastaj humbjen e saj?
Unë dhe Bardha, e prisnim, sepse vuajte gjatë nga e flamosura sëmundje e pashërueshme. Por ja që lotët nuk u përmbajtkan as kur kobi pritet nga çasti, në çast. Sa herë dëgjoheshim në telefon, ti në spital dhe ne në shtëpi, e ndjenim që ti vuaje, sado që s’doje ta jepje veten. “Kurajë, Shpresë e dashur, kurajë! Ja, do të vijë dita dhe do të bëhesh mirë.”
E ç’të thoshim më shumë? Ne e dinim të vërtetën. Ti e dije më mirë nga ne. Ne e ndienim që e dije. E ndienim nga zëri yt që nuk tingëllonte si më parë, sado që ti i kapërdije rënkimet dhe ankthin. Po ç’e do! Vdekja e shkretë s’të kurseu...
Tepër i dhimbshëm është largimi yt i parakohshëm nga kjo jetë edhe për artin tonë, e dashura Shpresë. E thanë mediat tona të shkruara dhe ato televizive, duke e dhënë lajmin e zi, pa u mbushur ende as dy-tre orë nga fryma jote e fundit.
Arti shqiptar në zi. Ndërroi jetë Shpresa Bërdëllima – Miluka, “Brigitte Bardot” e vogël, do të shkruante portali dosja.al, duke cituar aktorin dhe realizuesin e njohur të kinematografisë franceze, nëntëdhjetetrevjeçarin Michel Piccoli.
Ndërroi jetë në moshën 60-vjeçare aktorja e njohur e kinematografisë dhe e estradës shqiptare. Shkruan thuajse të gjitha mediat, këtej dhe andej kufijve shqiptaro-shqiptarë.
Artdashësit shqiptarë do të ndjekin edhe në të ardhmen rolet e tua të papërsëritshme, e mira, e talentuara Shpresë. Do të shohin në ekrane zonjushën Gajtani, Asimenë, Valin...
Do të shohin edhe Mirelën te “Flutura në kabinën time”. Dhe ti, do të jetosh me ne. Me ne, të gjithë. Me miqtë e tu të e ngushtë dhe me adhuruesit e tu të panumërt. Edhe se larg nesh, në një tjetër botë, do të fluturosh si flutur në kujtesën tonë...
