Nga Kastriot Dervishi

Në vitet ’30 në Shqipëri u formua një trup gjyqësor gati i pabesueshëm për nga niveli i ndershmërisë e profesionalizmit. Gjykata e Diktimit (sot Gjykata e Lartë) ishte niveli më i larë i pushtetit gjyqësor. Kjo trupë vijoi të ushtroi funksionet gjatë luftës dhe në vitet e para të regjimit komunist. Enver Hoxha nuk e shkatërroi sepse asaj nuk i la çështje politike, por vetëm civile. Me çështje politike merreshin gjykatat partizane. Një ditë maji, i vitit 1946, anëtarët e Gjykatës së Diktimit, u lajmëruan se me rastin e parakalimit për ditën e punëtorëve, trupa e duhej t’i bashkëlidhej turmës që përshëndeste kryeministrin Enver Hoxha. Neki Delvina e refuzoi këtë veprim me përgjigjen se gjyqësori si pushtet më vete, nuk parakalon e nderon ekzekutivin, kushdo qoftë ky. Sigurisht, pas disa ditësh, u shkarkua nga detyra dhe ngeli pa pension. Komunistët nuk i njihnin për pension vitet që nuk i takonin shtetit të tyre. Për raste të veçanta, duhej një lutje dhe miratim nga Këshilli i Ministrave. Muaj më vonë, u krijua një rrethanë e cila pas një lutje mund t’i krijonte mundësinë Neki Delvinës të përfitonte pension. Mjaftonte të bënte një lutje. I saponjohur me këtë rrethanë, ish gjykatësi i lartë Neki Delvina refuzoi kategorikisht. Pranonte pension vetëm nëse një gjë e tillë do t’i mundësohej të gjithë kolegëve të tij të Gjykatës së Diktimit.